Podsumowanie dziesięciolecia – Rajdowe Mistrzostwa Świata cz.1

Wielkimi krokami zbliżamy się do końca dziesięciolecia, więc jest to idealny czas na garść nostalgicznych wspomnień. W tej mini serii zawarte będą krótkie opisy każdego sezonu, a wszystko po to, aby pamięć o nich nie przeminęła wraz z rozpoczęciem nowego dziesięciolecia. Nie wiemy jeszcze co przyniesie nam los w przyszłości, więc zapraszam do zapoznania się z kawałkiem historii, który jako kibice chcemy pielęgnować. Przed Państwem podsumowanie lat 2010-2019 w Rajdowych Mistrzostwach Świata.

Sezon 2010

Sezon rozpoczynający tę opowieść przyniósł nam wiele zmian, które doceniamy po latach. Najważniejszą zmianą była swoboda organizatorów co do ustalania długości trwania rajdów. Imprezy mogły się od teraz odbywać w przeciągu 2-4 dni, lecz musiały kończyć się w sobotę lub niedzielę. Otrzymaliśmy również nową punktację (znaną do dziś), która nagradzała teraz dziesięciu najlepszych kierowców zamiast najlepszej ósemki. Z pomniejszych zmian: wprowadzono również nową kategorię – SWRC dla samochodów klasy Super 2000, a także nazwiska pilotów pojawiły się wreszcie na bocznej szybie samochodów.

W kwestii kalendarza wielkie zamieszanie spowodowane rotacyjnymi rundami w kalendarzu. Po 2009 z kalendarza wypadają Australia, Argentyna, Cypr, Irlandia, Norwegia, Polska, Włochy i Grecja. W mistrzostwach pojawiają się: debiutująca Bułgaria, Szwecja, Meksyk, Jordania, Turcja, Niemcy, Nowa Zelandia, Francja i Japonia. Trzynaście rund (o jedna więcej niż rok wcześniej) i trzy rajdy kandydackie w planach (Indonezja i Rosja nie spełniły wymogów, a Rajd Monte Carlo został przesunięty na minimum 2011 rok) napawały nadzieją na swoisty renesans serii.

Rok rozpoczęliśmy od Rajdu Szwecji, który zgodnie z przewidywaniami padł łupem Mikko Hirvonena prowadzącego w rajdzie od piątego oesu do samej mety. Następnie doświadczyliśmy trzech kolejnych wygranych Sebastiena Loeba (Meksyk, Jordania i Turcja), który łącznie w całym sezonie triumfował w ośmiu imprezach (doliczamy Bułgarię, Niemcy, Francję, Katalonię i Wielką Brytanię). Dwa rajdy (Nowa Zelandia i domowa Finlandia) padły łupem wicemistrza tego sezonu – Jari-Matti Latvali. Pozostałe dwie rundy wygrał junior Citroëna w swoim drugim pełnym sezonie w WRC – Sebastien Ogier.

W tym sezonie jedynym polskim akcentem byli Michał Kościuszko i Maciej Szczepaniak, którzy startowali w serii S-WRC. Trzy podia (w Meksyku, Portugalii i Francji) pozwoliły polskiej załodze zająć piątą lokatę w mistrzostwach z dorobkiem 73 punktów.

Ostatecznie aż dziesięć rajdów w tamtym sezonie padło łupem kierowców jadących w samochodzie Citroëna. Przełożyło się to na kompletną dominację w klasyfikacji producentów (niemal 120 punktów przewagi nad drugim miejscem). W klasyfikacji kierowców nie było większych sensacji. Triumfował dominator – Sébastien Loeb, przed Jari-Matti Latvalą i Petterem Solbergiem. Co najważniejsze, pomiędzy miejscami 2-4 (czwarty był Sebastien Ogier) na koniec sezonu była jedynie czteropunktowa różnica. Najwięcej z tego sezonu mógł żałować Ogier, który nie ukończył ostatniego rajdu sezonu tracąc szanse na wicemistrzostwo w sezonie 2010.

Sezon 2011

Najważniejszą zmianą w tym sezonie było wprowadzenie nowych jednostek w samochodach klasy WRC. Z turbodoładowanych silników o pojemności 2.0 cm3 na jednostki o pojemności 1.6 z turbosprężarką. W gronie zespołów powitaliśmy Mini, które przygotowało na ten sezon swojego Mini John Coopera Works WRC, tym razem jednak zaledwie w ramach testu na parę rund w sezonie. Dostawcami opon zostali DMACK i Michelin. Wprowadzono również system Power Stage, który nagradzał trzech najszybszych kierowców na ostatniej próbie rajdu dodatkowymi punktami do klasyfikacji generalnej.

W kalendarzu znów zaszło wiele znaczących zmian. Do WRC powróciły rajdy Sardynii i Argentyny, zastępując tym samym Japonię i Bułgarię. Rajd Turcji został zastąpiony Rajdem Akropolu z bazą w Loutraki, a w miejsce Nowej Zelandii wskoczyła Australia, która doczekała się kolejnej zmiany bazy rajdu (Coffs Harbour). Ostatecznie zobaczyliśmy 13 rund (jedna na śniegu, dziewięć szutrowych, dwie asfaltowe i jedną mieszaną).

Sezon 2011 był zdecydowanie bardziej wyrównany niż poprzedni. Klasycznie rok najlepiej rozpoczął Hirvonen, który zgarnął zwycięstwo w Szwecji. Pomimo świetnego sezonu Fin wygrał jedynie jeszcze jeden rajd w tym sezonie – Rajd Australii. Aż dziesięć rajdów zostało wygranych przez francuskich kierowców połączonych imieniem Sébastien. Ogier, który od tego sezonu był etatowym kierowcą Citroëna wygrał w rajdach Portugalii, Jordanii, Akropolu, Niemiec i Francji. Broniący tytułu Loeb wygrał rajdy Meksyku, Sardynii, Argentyny, Finlandii i Katalonii. Ostatni rajd sezonu (Rajd Wielkiej Brytanii) padł łupem Jari-Matti Latvali.

Michał Kościuszko i Maciej Szczepaniak w tym sezonie startowali w klasyfikacji PWRC, gdzie znów zgarnęli trzy podia w sezonie. Tym razem były to drugie miejsca w Australii, Katalonii i Wielkiej Brytanii.

Sezon 2011 znów przyniósł nam aż dziesięć zwycięstw Citroëna, co o dziwo nie przeniosło się na dominację w klasyfikacjach zarówno kierowców, jak i producentów. Zaledwie 27 punktów przewagi nad Fordem nie było dobrym prognostykiem na przyszłe lata dla francuskiego producenta. Mistrzostwo zgarnął Sébastien Loeb, lecz kto wie, jak skończyłby się ten sezon, gdyby Rajd Wielkiej Brytanii potoczył się inaczej. Największym przegranym bez wątpienia był Miko Hirvonen, który właśnie tam przegrał tytuł mistrzowski.

Sezon 2012

Rok 2012 nie był bardzo obfity w zmiany w regulaminie mistrzostw. Najważniejszą zmianą była możliwość dostarczania opon o dwóch rodzajach mieszanek, aby uniknąć problemów jak np. w Rajdzie Australii 2011. Z pomniejszych zmian: zmieniono system dobierania pozycji startowych na rajdach szutrowych, a system SupeRally zmienił swoją nazwę na Rally2 (zgodę na powrót do rywalizacji musiał wyrazić organizator imprezy).

Sezon ten był chyba jednym z najbardziej urozmaiconym jeśli chodzi o zmiany w kalendarzu. Co najważniejsze, po trzech latach do kalendarza powrócił Rajd Monte Carlo, a swoje miejsce straciła Jordania. Rajd Nowej Zelandii znów pojawił się kosztem Rajdu Australii. Zmieniono również kolejność rajdów m.in: Rajd Wielkiej Brytanii odbył się we wrześniu, Sardynia została przeniesiona z maja na październik, a sezon kończyliśmy w Katalonii. Zmiany dotknęły również trasy rajdów. Rajd Argentyny został najdłuższym rajdem od wielu lat (ponad 502 km walki na odcinkach specjalnych z aż 66 kilometrowym oesem El Durzano–Ambul), a do Rajdu Finlandii powróciły legendarne oesy takie jak np. Ouninpohja i Mokkipera.

Tak jak przypuszczano, w kwestii walki o mistrzowski tytuł wszystko wróciło do normy. Po szokującym zwolnieniu Sébastiena Ogiera z Citroëna, jego imiennik – Loeb zdominował sezon wygrywając aż 9 rund na 13. Pozostałe rajdy padły łupem: wicemistrza, Mikko Hirvonena (Rajd Sardynii), trzeciego kierowcy świata, Jari-Matti Latvali (Szwecja i Wielka Brytania) oraz ostatecznie czwartego w mistrzostwach, Madsa Ostberga (Rajd Portugalii).

Michał Kościuszko i Maciej Szczepaniak wygrali dwie rundy w klasyfikacji PWRC (Monte Carlo i Niemcy) i dołożyli do tego jeszcze podium w Meksyku, co dało im ostatecznie czwartą lokatę w mistrzostwach. W SWRC zobaczyliśmy Macieja Oleksowicza i Andrzeja Obrebowskiego, którzy zakończyli dwa rajdy na podium (Portugalia i Nowa Zelandia). Aron Domżała i Kacper Pietrusiński wystartowali w akademii WRC, a Michał Sołowow i Maciej Baran załapali się na jazdę samochodem klasy WRC wraz z M-Sportem.

Sezon 2013

Kolejny sezon w tej opowieści przyniósł zmiany w nazewnictwie i kategoriach samochodów oraz serii w Mistrzostwach Świata. Nowo wprowadzona Grupa R oznaczała, że nowe samochody nie były już dzielone na klasy A i N, lecz były przydzielane do poszczególnych, nowo powstałych grup. Zniknęły serie SWRC i PWRC, a w ich miejsce powstały WRC-2 i WRC-3. Dokonano jeszcze pomniejszych zmian w przepisach np. w WRC każdy zespół fabryczny musiał wystawić co najmniej dwa samochody na każdą z rund. Do grona zespołów dołączył Volkswagen ze swoim dominatorem w postaci Polo R WRC.

Rok 2013 przyniósł niemal odwrotne zmiany w kalendarzu, w porównaniu do poprzedniego sezonu. Oczywiście klasycznie powrócił Rajd Australii kosztem Nowej Zelandii. W dużym stopniu zmieniono jednak trasy rajdów. Rajd Akropolu stracił ponad 200 kilometrów tras, a sama impreza miała od teraz zaledwie 190 kilometrów długości. Rajd Szwecji był teraz międzynarodowy, włączając do swojej trasy odcinki na terytorium Norwegii. Zmian w trasie doczekały się również Niemcy oraz Meksyk. Odwrócono zmiany w kolejności rajdów: Sardynia powróciła na swoje miejsce, odmieniona Katalonia wskoczyła miejsce wyżej, dzięki czemu Rajd Wielkiej Brytanii znów był ostatnią rundą sezonu.

Sezon ten był prawdziwą zmianą pokoleniową w WRC. Sébastien Ogier powrócił do zmagań wraz z ekipą Volkswagena i przełamał dominację Loeba, który wystąpił tylko w czterech rajdach tego sezonu. Aż dziewięć zwycięstw nowego mistrza i 114 punktów przewagi w klasyfikacji generalnej pokazują, pod znakiem czyjej dominacji przebiegał sezon. Dwie rundy (Monte Carlo i Argentyna) padły łupem Loeba, a dwie ostatnie zostały rozdzielone na Jari-Matti Latvalę (Akropol) i Daniego Sordo (Niemcy). W międzyczasie w klasyfikacji producentów potężna dominacja ekipy VW przed Citroënem (blisko 150 punktów przewagi).

Ten rok będziemy jednak wspominać jako jeden z najlepszych w historii startów Polaków w WRC. Robert Kubica i Maciej Baran dominują w klasyfikacji WRC-2, zdobywając Mistrzostwo Świata. Wygrane w Rajdzie Akropolu, Rajdzie Sardynii, Rajdzie Niemiec, Rajdzie Francji i Rajdzie Katalonii połączone z drugim miejscem w Finlandii pozwoliły polskiej załodze zdobyć upragniony tytuł. Do teraz jest to jeden z największych sukcesów polskich kierowców w Mistrzostwach Świata na przełomie ostatnich dekad. W tym samym roku w WRC oglądaliśmy również Michała Kościuszko i Maćka Szczpaniaka, którzy w tym sezonie reprezentowali barwy Mini oraz Forda, zdobywając siedem punktów na koniec sezonu.

Sezon 2014

Ostatni sezon w pierwszej części podsumowania był bardzo spokojny jeśli chodzi o zmiany organizacyjne. Z pomniejszych: nakazano naklejania specjalnych naklejek, różnych dla każdej z kategorii, rajdy miały ujednolicone harmonogramy, a Power Stage musiał od teraz liczyć minimum 10 kilometrów. Co najważniejsze jednak, ekipy fabryczne nie musiały mieć już jednego kierowcy, który będzie musiał startować w każdej rundzie, wystarczy dziesięć startów. Ta zmiana pozwoliła na nowe możliwości strategii startów. W gronie ekip powitaliśmy zespół Hyundai Motorsport.

Kwestia kalendarza była nadzwyczaj spokojna w porównaniu do poprzednich sezonów. Australia porzuciła umowę z Nową Zelandią i pozostała w kalendarzu na sezon 2014 (oraz 2015). Rajd Monte Carlo zmienił swoją bazę rajdu na francuskie Gap. Co najważniejsze dla nas, w miejsce Rajdu Akropolu wskoczył Rajd Polski z bazą w Mikołajkach. Grecki rajd w zamian został później włączony do kalendarza ERC na ten rok.

Sezon 2014 to ciąg dalszy dominacji ekipy Volkswagena z Sébastienem Ogierem na czele. Osiem wygranych rajdów przez Francuza zapewniło mu drugi tytuł mistrzowski z rzędu. Cztery wygrane rajdy (Szwecja, Argentyna, Finlandia i Francja) przez Jari-Matti Latvalę, pozwoliły Finowi na zdobycie wicemistrzostwa. Ostatnią wygraną zaliczył szósty w całym sezonie, Thierry Neuville (Rajd Niemiec). Ponad 200 punktów przewagi zespołu VW w klasyfikacji producentów pokazuje, z jak wielką dominacją mieliśmy do czynienia. Co ciekawe, M-Sport stracił do Citroëna zaledwie dwa punkty w tym sezonie, co było kolejnym, wielkim ostrzeżeniem dla francuskiej ekipy.

Rok ten był również obfity w polskie akcenty na trasach mistrzostw. W pełnym sezonie WRC zobaczyliśmy Roberta Kubicę i Macieja Szczepaniaka, którzy ostatecznie zdobyli 14 punktów w klasyfikacji generalnej cyklu. Na trasach mogliśmy zobaczyć również Krzysztofa Hołowczyca z Łukaszem Korzeją oraz Michała Sołowowa i Macieja Barana w Fordach Fiesta RS WRC. W WRC-2 mieliśmy okazję zobaczyć Jarosława Kołtuna i Ireneusza Pleskota, a w WRC-3 i Junior WRC Arona Domżałę (z Przemysławem Zawadą, Kamilem Hellerem i Szymonem Gospodarczykiem). W jednej rundzie wraz z estońskim kierowcą – Martinem Kangurem, w WRC-2 wystartował Paweł Drahan.

Ciąg dalszy tej historii nastąpi…