WRC Rajd Nowej Zelandii – Najmłodszy Mistrz Świata w historii

Tegoroczny, po pandemiczny sezon WRC trwa w najlepsze zabierając najszybszych kierowców Świata w kolejne ikoniczne lokacje. Po wyboistych i niszczycielskich drogach Grecji, tym razem na załogi WRC czekały kultowe szutry Nowej Zelandii. To właśnie tu legendarny Colin McRae odniósł swoje pierwsze zwycięstwo jeszcze za kierownicą Subaru Legacy w 1993 roku, to tu Marcus Gronholm wygrał z Loebem o minimalny margines – 0,3s w 2007 roku i to właśnie tu najmłodszy kierowca w 50-cio letniej historii WRC został koronowany na Mistrz Świata.

WRC2 – Kajto  awansuje w klasyfikacji Mistrzostw

Zacznijmy jednak od rywalizacji w WRC2, w której to klasie szansę na tytuł mistrzowski ma polska załoga Orlen Teamu – Kajetan Kajetanowicz i Maciej Szczepaniak. Ich najgroźniejsi rywale – fabryczni kierowcy Skody Norwegowie Andreas Mikkelsen i Torstein Eriksen zaliczyli już maksymalną liczbę startów, a trzeci w klasyfikacji Emil Lindholm i Reeta Hamalainen (też fabryczna Skoda) planują jeszcze jeden Rajd – najbliższą rundę championatu w Katalonii. Teoretycznie mogą jeszcze wystartować w Japonii, co stawia ich w pozycji najgroźniejszych konkurentów dla Polaków.

Rajd Nowej Zelandii znacząco przybliżył Kajetana i Maćka do upragnionego tytułu. W stawce doskonale znających trasę lokalnych kierowców ustąpili tylko bardzo doświadczonemu w WRC duetowi – związanemu przez wiele lat z fabrycznym zespołem Hyundaia – Haydenowy Paddonowi i Johnowi Kennardowi. W pobitym polu pozostawili między innymi dwukrotnego Mistrza kategorii Supercars Shanea van Gisbergena i Glena Westona, gościnnie występującymi w swojej domowej rundzie WRC.

W drodze po tytuł

Dla Kallego Rovanpery Rajd Nowej Zelandii był kolejną szansą na przypieczętowanie pierwszego tytułu w WRC. Młody Fin zdominował środkową część sezonu, by w drugiej połowie lata stracić nieco rozpędu. Popełnił dwa błędy, które kosztowały go sporo punktów i odsunęły w czasie to, co i tak było nieuniknione.

W dotychczasowej części sezonu Rovanpera był w zasadzie klasą sam dla siebie. Wygrywał na śniegu, na asfalcie i na szutrze (mimo odkurzania w piątki!!). Dopiero na Sardynii nastąpiło przebudzenie Hyundaia i pierwsze zwycięstwo głównego kontrkandydata do tytułu – Otta Tanaka. Od tamtego momentu Estończyk gonił Kallego, zdobywając w kolejnych startach więcej punktów co ostatecznie dało mu drugie miejsce w klasyfikacji sezonu przed Rajdem Grecji. Pod Akropolem zespół Hyundaia osiągnął swój najlepszy wynik w historii startów w WRC, zamykając całe podium przed innymi teamami. Ale to nie Tanak cieszył się zwycięstwem. Gdy Estończyk będąc na drugim miejscu gonił prowadzącego kolegę z zespołu, błędne polecenia kierownictwa nakazały jemu i Neuvilleowi zachowanie pozycji, promujące nie walczącego o tytuł Belga ostatecznie na pierwsze miejsce. Tym sposobem Ott jadąc na Antypody miał już tylko teoretyczną szansę na Mistrzostwo.

Piękny … i trudny Rajd

Rajd Nowej Zelandii to impreza wielkiego formatu, impreza legendarna, słynąca z pięknych odcinków specjalnych i jeszcze piękniejszych krajobrazów. Niektórzy mówią, że to najlepszy Rajd szutrowy na Świecie. Tegoroczny nie zawiódł oczekiwań. Odcinki był znakomicie przygotowane i pomimo intensywnych opadów, które towarzyszyły Rajdowi przez niemal cały weekend, drogi nie degradowały bardzo po pierwszej pętli.

Rovanpera od początku pokazał, że chce tu przypieczętować tytuł i osiągnął najlepszy czas na odcinku testowym. Za nim i cała kawalkada Hyundiów.

Piątkowa część rywalizacji przebiegała pod dyktando pogody – niemal jednogłośnie wszyscy narzekali na śliskie błotniste trasy. Problemy z utrzymaniem się na nich mieli Neuville, Katsuta i Breen. Dla tego ostatniego pechowy okazał się odcinek otwierający popołudniową pętlę. W dokładnie tym samym miejscy, w którym dwadzieścia lat wcześniej wypadł Colin McRae, w wyniku dokładnie takiego samego błędu – dotknięcia po wewnętrznej stronie bramy – z walki odpadła irlandzka załoga Forda Pumy. Na koniec dnia prowadził Otta Tanak z Martinem Jarveoją, przed Evansem, Ogierem i Rovanperą, który to będąc na czwartym miejscu tracił tylko 7,2 sekundy do liderów. Na Rajdzie szutrowym to bardzo mała różnica.

Sobota to kolejne sześć prób i już niemal dominacja Kallego Rovanpery, który wygrywa połowę z nich, a już po pierwszej pętli jest na prowadzeniu. Problemy techniczne z układami hybrydowymi doprowadziły do ukarania kierowców Hyundaia. Spóźnienie z kolei dodało 10 sekund do czasu Sebastiena Ogiera. Największego pecha mieli jednak Gus Greensmith – który spektakularnie rozbił swoją Pumę, oraz Takamoto Katsuta, który przerwał swoją świetną passę Rajdów ukończonych w punktach, wypadając z trasy i mocno uszkadzając auto. Do tych pechowców dołączył jeszcze Elfyn Evans, który po poważnym błędzie i rolowaniu wprawdzie dojechał do mety oesu, ale w jego Yarisie uszkodzona została klatka bezpieczeństwa i ta załoga też musiała wycofać się z dalszej części Rajdu.

Przed najkrótszym dniem rywalizacji Rovanpera z Halttunenem mieli blisko pół  minuty przewagi nad jadącymi za nimi Ogieram i Veillasem. Zmagający się nadal z problemami technicznymi załogi Hyundaiów były jeszcze dalej z tyłu. Na krótkich czterech próbach nowi Mistrzowie Świata dojechali do mety wygrywając jeszcze dwie z nich i około piątej rano polskiego czasu zaczęli świętować swój sukces.

Czy to początek nowej ery?

Kalle Rovanpera jest nie tylko najmłodszym Mistrzem Świata WRC. Od poprzedniego najmłodszego – Colin McRae jest o blisko 5 lat młodszy, a od dwóch najbardziej utytułowanych kierowców naszego sportu w chwili gdy ci zdobywali swoje pierwsze tytuły (tych o imieniu Sebastien) odpowiednio o 8 i 9 lat. Czy to oznacza, że najbliższa dekada (a może więcej) przebiegać będzie pod dyktando młodego Fina? Myślę, że nie, bo Rajdy ewoluują i coraz młodsi kierowcy pukają do najwyższej klasy Rally1. To sprawia, że może i Kalle będzie w najbliższych kilka latach nadal dominował, ale szybko dołączą do niego kolejni bardzo szybcy i bardzo młodzi kierowcy.